भय इथले संपत नाही मज तुझी आठवण येते
मी संध्याकाळी गातो तू मला शिकविली गीते
ते झरे चंद्रसजणांचे ती धरती भगवी माया
झाडांशी निजलो आपण झाडात पुन्हा उगवाया
त्या वेली नाजुक भोळ्या वार्याला हसवुन पळती
क्षितिजांचे तोरण घेऊन दारावर आली भरती
तो बोल मंद हळवासा आयुष्य स्पर्शुनी गेला
सीतेच्या वनवासातिल जणु अंगी राघवशेला
देऊळ पलिकडे तरिही तुज ओंजळ फुटला खांब
थरथरत्या बुबुळांपाशी मी उरला सुरला थेंब
संध्येतिल कमळफुलासम मी नटलो शृंगाराने
देहाच्याभवती रिंगण घालती निळाइत राने
स्तोत्रात इंद्रिये अवघी गुणगुणती दुःख कुणाचे
हे सरता संपत नाही चांदणे तुझ्या स्मरणाचे
ते धुके अवेळी होते की परतायाची घाई
मेंदूतुन ढळली माझ्या निष्पर्ण तरूंची राई
-ग्रेस
हे गाणं, मी परत परत ऐकतो व वाचतो. परत परत त्यातील अर्थ समजून घेण्याचा प्रयत्न करतो. प्रत्येक वेळी नवीन नवीन अनुभूती येते. Nostalgic होतो पण रडू येत नाही...
ReplyDeleteग्रेस म्हणजे हवहवंस वाटणारं रहस्य !
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteकिती गुढ आहे यात किती वेळा प्रयत्न करावा समजण्यासाठी एक वेगळाच अनुभव येतो मी ह्या कवितेच्या प्रेमात पडलो आहे!
ReplyDeleteकवी ग्रेस हे आकर्षक करणारे रसायन आहे,हे ते कोडे आहे जे कधीच उलगडत नाही,प्रयत्न केला तरी प्रत्येक वेळी वेगवेगळे भाव निर्माण करते...भूतकाळात मन रमत,पण ठाव लागत नाही...
ReplyDelete